ὅπως
μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν."

Μετά
από μια δύσκολη και πολύ περίεργη για τα ελληνικά δεδομένα εβδομάδα, ήρθε και
πάλι η χαρμόσυνη, ή αναστάσιμη ημέρα της Κυριακής και όπως όλοι οι Ορθόδοξοι
χριστιανοί ανά την οικουμένη, έτσι και οι Αναγνωστες τις Ιστοσελίδας μας stilosorthodoxias.gr θα διαβάσουν το Κυριακάτηκο κήρυγμα τις Ε' Κυριακής του Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιον (Μτθ η' 28 - θ 1).
H ιστοσελίδα μας, με το
κυριακάτικο άρθρο της σήμερα, δεν θα χρησιμεύσει για προπαγάνδα καμιάς από τις
δύο απόψεις, αλλά, με αφορμή το ευαγγέλιο της Κυριακής 24ης Ιουλίου 2016, που θα
ακουστεί από τα χείλη των ιερέων όλης της χριστιανοσύνης, θα αναλύσουμε όσο
μπορούμε τα λόγια του Χριστού μας, όπως μας τα μεταφέρει ο Απόστολος και
Ευαγγελιστής Ματθαίος, για να αναδείξουμε τα νοήματα από την ιστορία που
κρύβεται σε αυτά και ίσως να επαναλαμβάνονται ακόμα και στις μέρες μας.

Και
πράγματι, η ιστορία αυτή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου επαναλήφθηκε αναρίθμητες φορές μέσα στην
πορεία της. Την στάση αυτή την υιοθέτησαν και συνεχίζουν να υιοθετούν ένα
πλήθος ανθρώπων. Για τι ακριβώς πρόκειται; Για την απαίτηση του ανθρώπου να
φύγει ο Θεός από την ζωή του. Για την προσπάθεια που πολλοί καταβάλλουν,
μερικοί με τρόπο μάλιστα μανιασμένο, να κόψουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον
ουρανό.
Οι Γεργεσηνοί πληροφορήθηκαν το μέγα θαύμα
που έκανε ο Χριστός. Είδαν την θαυμαστή μεταβολή των δύο δαιμονιζομένων. Όμως,
όντας άπιστοι και αναίσθητοι, δεν συγκινήθηκαν, δεν πίστεψαν. Αντίθετα ήρθαν
και όλοι μαζί ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει από τα σύνορά τους.
Όταν οι άνθρωποι ζουν άτακτη ζωή, που
προσκρούει στο θέλημα και το νόμο του Θεού, αισθάνονται απέχθεια για τη ζωή της
αγιότητας. Δεν την θέλουν για τον εαυτό τους, αλλά προσπαθούν απεγνωσμένα να
την διώξουν και από τους οικείους τους, γιατί η ύπαρξη της κατά Θεώ ζωής
έρχεται αντιμέτωπη με την συνείδηση τους. Αλλά εκτός από αυτό αρνούνται ακόμη
και τον ίδιο τον Θεό, την παρουσία Του, την αγάπη, την ευλογία Του στη ζωή
τους.
Δεν αποδεχόμαστε το Ευαγγέλιό Του. Δεν τον δεχόμαστε ως κύριο του κόσμου και της ιστορίας. Αφαιρούμε κάθε ίχνος Του, από τα σχολειά των παιδιών μας και από τα δημόσια κτίρια κατεβάζουμε τις εικόνες Του, απαγορεύουμε ή δαιμονοποιούμε την διδασκαλία των θρησκευτικών στην εκπαίδευση, από την σημαία του Έθνους μας αφαιρούμε τον Σταυρό του μαρτυρίου Του, ζούμε με σύμφωνα συμβίωσης και πολιτικούς γάμους μεταξύ μας, αποφεύγουμε να βαπτίσουμε τα μωρά μας και όταν το κάνουμε είναι για εμάς μια κοινωνική εκδήλωση και όχι ένα Μυστήριο της Εκκλησίας μας, φιμώνουμε ή υβρίζουμε τους Λειτουργούς στις εκκλησιές Του, χλευάζουμε τους πιστούς σε Αυτόν. Ας δούμε και τι άλλο κάνουμε:
Πολλοί,
κατ’ αρχάς, διώχνουμε τον Χριστό από την καρδιά μας, αν και ο Κύριος συνιστά:
«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου…» (Μάρκ. 12,30). Κι
εμείς; Εμείς προσφέρουμε αλλού την καρδιά μας. Αντί να την φυλάξουμε καθαρή την
αφήνουμε να υποδουλώνεται σε ποικίλα πάθη, πάθη σκοτεινά και ανομολόγητα πολλές
φορές. Γινόμαστε φιλόχρυσοι παρά φιλόχριστοι. Φιλόσαρκοι παρά φιλόθεοι.
Φιλόδοξοι παρά ταπεινοί. Έτσι ο Χριστός φεύγει από την καρδιά μας. Δεν τον
θέλουμε. Τον αγνοούμε ή και τον διώχνουμε.
Εξόριστος και εξωστρακισμένος όμως από την
οικογένειά μας ο Χριστός και την Κυριακή. Θα κοιμηθούμε μέχρι το μεσημέρι,
γιατί γυρίσαμε χαράματα από την διασκέδαση, θα πάμε εκδρομή, θα φύγουμε για το
εξοχικό, θα πιάσουμε τις παραλίες. Και ακόμα χειρότερα, θα στεναχωρηθούμε όταν
χτυπήσει η καμπάνα της εκκλησιάς μας για να μας καλέσει στην Θεία Λειτουργία,
γιατί ο ήχος της θα μας χαλάσει τον ύπνο, ενώ οι εκκλησιαστικοί ύμνοι από την
δοξολογία μας στον Θεό που γλυκά θα ακουστούν από τα μεγάφωνα του ναού, θα
έρχονται αντιμέτωποι με την συνείδηση μας και το χρέος που βαθιά μέσα μας
γνωρίζουμε πως έχουμε απέναντι στον Θεό.
Έστω και αν σε κάποια γωνιά του τοίχου
βρίσκεται κρεμασμένη η εικόνα Του. Έστω και αν σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης ή
βαθιά σε κάποιο συρτάρι βρίσκεται καταχωνιασμένο το Ευαγγέλιο. Στην ουσία ο
Χριστός είναι απών. Και είναι απών διότι τον διώξαμε εμείς οι ίδιοι, αφού δεν
τον γνωρίσαμε, δεν τον διδάξαμε στα παιδιά μας, αφού δεν τα οδηγήσαμε ποτέ στο
κατηχητικό το Σάββατο για να μάθουν πως να τον αγαπούν και την Κυριακή δεν τα
πήραμε από το χέρι για να τα πάμε στην εκκλησία να κοινωνήσουν το Σώμα και το
Αίμα Του, αφού δεν αφήνουμε την γιαγιά και τον παππού να τους μιλήσει για τον
Χριστό.

Αγαπητοί
αναγνώστες της ιστοσελίδας stilosorthodoxias.gr,
διαδικτυακοί και προσωπικοί φίλοι, ο
Χριστός παρ’ όλα αυτά που του κάνουμε, παρ’ όλα τα προσβλητικά λόγια για την
Εκκλησία Του, τις απίστευτες πράξεις μας, την σκληροκαρδία μας, τον υπέρμετρο
εγωϊσμό και τα αχαλίνωτα πάθη μας, δεν φεύγει από κοντά μας, ο Χριστός έρχεται
πάλι και μας χτυπά την πόρτα ζητώντας να του ανοίξουμε, ζητώντας να τον
δεχθούμε για να μαλακώσει τις καρδιές μας και να οδηγήσει τις ψυχές μας στον
ουρανό που μας ανήκει.
Ας
ακούσουμε λοιπόν την φωνή του Χριστού μας και ας του ανοίξουμε διάπλατα την
πόρτα μας, ας τον κάνουμε ένοικο της
καρδιάς μας και κυβερνήτη της ζωής μας, ας τρέξουμε στην εκκλησία της Ενορίας
μας και ας τον παρακαλέσουμε, όχι να φύγει από την πόλη μας, όπως έκαναν οι άκαρδοι
Γεργεσηνοί του Ευαγελίου, αλλά να μείνει και να ριζώσει στον τόπο μας,
προστασία και ευλογία σε εμάς και στα παιδιά μας.
Καλώς
να ορίσει
και
να μείνει για πάντα!!!
π.
Χρυσόστομος Τελίδης
Ευχαριστούμε τον Πατήρ Χρυσόστομο για το κήρυγμα.
Πηγή : stilosorthodoxias.gr
0 comments:
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !